Ви текнува на Зоки Поки?


Вака се слави гол во 120-та минута!!! ↓↓↓


„Не ќе постоеше Зоки Поки ако не постоеше Лидија“ – сигурно нема некој што не ја памети оваа реченица, а да растел со книгата на Оливера Николова. Да се потсетиме како и на какви вредности не учеа лектирите кои за среќа, уште се достапни и за денешните деца, но тие, сепак, се под сè посилно влијание на некои други квази-вредности.

Во едната рака Зоки стега два денари, а со другата ја држи Лидија.

– Што сакаш да ти купам, Лиде. Имам многу пари, вели тој. Сè би направил за својата пријателка.

– Сакам панделка, вели Лидија, и црвена, и бела, и жолта, и зелена, и сина, и…

– Нема таква панделка, вели Зоки.

– Има.

– Нема. Јас знам повеќе од тебе.

– Ти ништо не знаеш, вели Лидија, а и не сакаш да ми купиш.

– Посакај друго, вели Зоки, веднаш ќе ти купам!

– Сакам гума. И црвена и жолта и бела и зелена.

– Ех,ех, нема ни таква гума.

– Има.

– Нема. Посакај друго!

– Сакам јајце зелено, и црвено…

– Пак и зелено и црвено и сино? Нема! Друго, друго!

Лидија веќе се лути, но пак вели:

– Сакам зелено, сино, бело, жолто… Тоа сакам.

– Тоа не може да се купи, вели Зоки. Што сакаш ти поправо?

– Сакам сè, вели Лидија. Сè, сè зелено, сино, бело, жолто… И веќе сака да плаче.

– Како сè, сè? Сè што лета, сè што оди, сè што има? Сиот свет?

– Да, вели Лидија, сиот свет зелен, црвен, жолт, син…

Зоки најпосле се досетува.

Одат во еден колонијален дуќан. Зоки ги подава двата денари и вели:

– Чичко, сакам да го купам сиот свет. За Лидија.

– Како? – прашува продавачот.

– Сиот свет жолт, син, зелен, црвен… вели Лидија.

– Ќе плаче ако не ѝ купам, објаснува Зоки.

– Добро, вели продавачот и им завиткува нешто во една хартија. Еве!

Децата излегуваат надвор.

Во хартијата има две шарени бонбони. Лидија ни најмалку не е изненадена. Веднаш го грабнува едното бонбонче и го става в уста. Другото го зема Зоки.

Децата сега шлапкаат со устите, лижејќи ги бонбончињата.

Најпосле Лидија вели:

-Леле, Зоки, ама е сладок сиот свет! Да го изгризам ли?