Александар Вучковски - сомелиер: Како македонските вина го освојуваат светот? ↓↓↓
Во колумна која беше објавена во „Гардијан“, Томас Лидс опишал колку долго се борел со губењето на меморијата по сообраќајна несреќа и како хит од осумдесеттите му ја вратил креативноста и спомените од детството.
– Кога ќе се разбудите без ниту едно сеќавање додека другите ви кажуваат кој сте и што ви се случило, сфаќате што сте изгубиле. Овде започнува моето патување, пред 20 години.
На 19 години се разбудив во болница. Преживеав тешка сообраќајна несреќа и комплицирана операција за отстранување на згрутчување на крвта во мозокот. Имав сериозна повреда на грбот, но за среќа можев да одам и да зборувам. Но, многу работи не беа во ред. Бев жив, но веќе не бев тинејџерот што го удри црно такси. Тој исчезна. Ги изгубив сите мои спомени од детството.
Мојата глава беше полна со прашања. Сè беше ново за мене. Што е сладолед? Како да ја вклучам музиката? Кои се овие луѓе?
Имав среќа затоа што моето семејство беше трпеливо и ме поддржуваше. Секој одговор што ќе го добив веднаш ќе биде проследен со следното прашање. Што ќе правам јас? Како можам да се вработам ако не се сеќавам на училиштето? Кој сум јас?
View this post on Instagram
Во мојата соба во една од фиоките најдов еден куп сценарија, цртежи и есеи. Моето име беше потпишано насекаде, но не можев да ја препознаам сопствената работа. Знаев дека имам бујна фантазија, но не можев да се сетам како ги создадов, напишав и цртав сите овие работи. Знаев дека сакам да читам приказни, но имав проблеми со читањето и пишувањето. За мене беше едноставно невозможно некогаш да сум бил креативно дете кое сакало да стане писател. Сакав да бидам јас.
Ми кажаа дека е можно моите сеќавања да не се избришани, но проблемот е што не можам да им пристапам. Можеби нешто од моето минато може да ги разбуди. Веднаш се надевав. Требаше само да го најдам клучот, да ја отклучам бравата и да тргнам во потрага.
Ги посетив сите можни места каде што бев како дете. Ги посетив сите паркови и сите училишта. Сум бил и на места каде што одев на одмор со семејството, патував со јавен превоз до градот и училиштето. Пробавме сè, но како што минуваше времето, надежта дека ќе се сетам кој сум, полека умираше.
Ноќта пред мојот 30-ти роденден, се помирив со фактот дека моите спомени ги нема. Планирав забава во стилот на осумдесеттите. Музика од осумдесеттите, мода од осумдесеттите… Правев плејлиста и беше доцна. Легнав во кревет, ги ставив слушалките и ги затворив очите. Слушав песни и ги додавав на листата. После 10 години интензивно слушање радио станици, ги знаев сите.
Тогаш се случи најчудниот момент во мојот живот. Почна песната „The Whole of the Moon“ на бендот Waterboys и јас бев транспортиран.
Се најдов на синиот под и гледав во сребрениот стерео систем. Тогаш наеднаш одев на најсончевиот ден и држев огромен човек за рака. Веднаш бев на друго место. Гледав во светилките на огромната елка. Една жена стоеше покрај елката. Беше млада, ми се смешкаше и немаше седа коса. Тоа беше мојата мајка. Бев момче и сѐ беше реално. Конечно бев таму, таму со неа.
Во еден момент сѐ се смени. Како целото тело да ми беше во пламен и сите приказни ми експлодираа во главата.
Денес, на 39 години, во фиоката има книга со моето име. Првата книга од серијата е за момче без меморија кое се буди во непознат свет. Тој мора да ги пронајде своите спомени за да ја отклучи моќта што ќе го спречи негативецот кој сака сите деца да ги изгубат спомените од детството.
View this post on Instagram
Томас Лидс е автор на книгата „ Jayben and the Golden Torch“.
