Кој ќе тепа на Ел Класико!? ↓↓↓
Додека на нашата планета (колку што можеме и смееме да си ја викаме наша, со оглед на фактот како се однесуваме кон неа) глобалното затоплување моментално е еден од топ 3 најсериозни закани за долгорочниот опстанок на животот на Земјата, истиот тој феномен на Марс би можел да биде круцијален, во позитивна смисла, за успешна колонизација на Црвената планета.
„Марс е всушност највозбудливата планета за живот во нашиот сончев систем, по Земјата”, вели научникот Лаура Кербер од лабораторијата Jet Propulsion Laboratory на НАСА. “Сепак, многу форми на живот сега не можат да преживеат”, додаде таа.
Постојат неколку основни работи кои се потребни за да се создадат човечки колонии на Марс, пишува Science Alert. Прво, треба да ја загрее оваа планета и некако да ги заштити идните жители од ултравиолетовите зраци.
Со цел да се одмрзнат залихите на замрзната вода на Марс, треба да се подигне температурата на ова суво небеско тело за најмалку 50 степени Целзиусови, а потоа да се обидат да порастат растенија.
Растенијата, всушност, се еден од главните предуслови за човечка колонизација на Марс. Ако сакаме да живееме таму, пишува НАСА, ни треба нешто за јадење. Основното земјоделство е затоа еден од главните проблеми со кои се соочуваат научниците кои размислуваат за долгорочно населување на таа планета.
Научниците дошле на идеја да го полнат Марс со огромни количества стакленички гасови, омразени на Земјата. Една од идеите беше механичко ослободување на CO2 од теренот, но наскоро се покажа дека нема доволно резерви на стакленички гасови на Марс, кои би можеле да предизвикаат глобално затоплување ако бидат ослободени.
Кога астрофизичарите сфатија дека немаат способност да ја загреваат целата Црвена планета , одлучија да се фокусираат на друга опција – локално затоплување на атмосферата.
Имено, научниците веќе забележале слична појава на Марс, односно локализирана изолација на столбовите, каде што мразот, составен од вода помешан со СО2, дејствува како изолатор и со тоа одржува топлина во просторот под него.
Сега истражувачите сфатија дека исклучително невообичаен материјал – силиконски аерогел кој изгледа како замрзнат чад може да дојде во оваа форма на Марс. Овој материјал веќе се користи како изолација при истражувањата со Роверот на Црвената планета, и всушност има својства кои се совршени за создавање ефект на стаклена градина.
Аерогелот може да се користи како проѕирен капак за да се овозможи светлината да помине, по што организмите би можеле да ја користат за фотосинтеза, но исто така би служел како изолатор или да ја задржат топлината во одредена локализирана област.
Како? Едноставно затоа што аерогелот, иако крут, содржи 98% воздух, што значи дека е добар изолатор и слабо ја пренесува топлината. Од друга страна, овој чуден материјал е транспарентен и поминува низ светлината и ги рефлектира штетните УВ зраци, бидејќи главната компонента на воздухот лежи во силиконските влакна кои го одбиваат ултравиолетовото зрачење.
Научниците утврдија дека им требаат 2 до 3 сантиметри од овој материјал за да ја зголемат локалната температура. Тие ги копираа површинските услови на Марс во лабораторијата и заклучија дека таквата заштитна структура ќе им овозможи да ја зголемат температурата за 50 степени, проточната вода на Марс, но и UV заштитата.
Така, наместо да ја обликуваме целата планета, можеме да ги загрееме локализираните области кои наскоро ќе бидат погодни за животот што го знаеме.
“Таквиот систем на заштитени острови или оази ќе ни обезбедат контролирана тераформација на Марс”, вели Кербер.
“Идеалната локација за населување на Марс треба да биде област со умерени температури и изобилство на вода, но Марс е најжежок околу екваторот, а најголем дел од замрзнатата вода е на нејзините столбови.” Иако експериментот извршен во лабораторијата беше охрабрувачки, научниците сè уште знаат дека таквата форма на трансформација може да наиде на бројни пречки.
На пример, експериментот предвидува употреба на големи количини силиконски аеросоли, така што огромно количество на овој материјал треба да се пренесе на Марс.
Покрај тоа, треба да поминат најмалку четири години за доволно да ги загреат овие места за да се создадат региони со постојана течна вода.
